De puzzel

Makers van legpuzzels zullen het herkennen, je hebt een puzzel van 1500 stukjes bijna af.
Dan wil je met een triomfantelijk gebaar het laatste stukje leggen, maar drommels!
De doos is leeg, en de tafel ook.

Vervolgens kruipt men op handen en voeten over de vloer, op jacht naar het gevallen puzzelstukje.
Het wordt niet gevonden en het blije gevoel van de afgemaakte, of eigenlijk net niet afgemaakte puzzel slaat om in frustratie.

Lang geleden, of misschien minder lang geleden moet er iemand sip hebben gekeken.
Gisteren vond ik namelijk een eenzaam puzzelstukje. Tijdens het slopen van een nachtkastje.
Een oud nachtkastje, waar eerst een marmeren blad op lag.

Nu was het kastje zelf al een reden tot frustratie wegen het ontbreken van beslag waar je een lade of het deurtje mee kon openen.
Dus wilde ik er iets indoen of uithalen moest eerst het marmeren blad er af, dan kon ik de lade eruit halen om daarna pas het deurtje te openen.
En dat ging een tijdje geleden fout. Het blad wat ik wilde optillen schoof elegant achter het kastje.
Maar kwam er minder elegant achter vandaan, in twee delen.

Toen maar een paar maal laten vallen en het kon in de container. Dan moet het kastje er ook aan geloven. Het is vermoedelijk antiek als weet ik niet zeker of het ooit nog op de boerderij heeft gestaan. Vermoedelijk wel.
En is dat het geval dan is het wel een aantal keren verhuisd.
Dit was het laatste adres, gaat nu in meer dan 6 planken weg.

En dat puzzelstukje? Ach, alle andere stukjes zijn ook verdwenen. Dus die treft een gelijk einde.