Op blote voeten

Ik zat wat in het natuurblad Roots te lezen, las de column van boswachter André Donker.
Over een blote voetenwandeling.
Na het lezen heb ik hier even hard zitten lachen, nee André, ik zat je niet uit te lachen maar ik zag het zo voor me, op blote voeten in de duisternis.

Ik val in de categorie stuntende wandelaars (stuntelig mag ook).
Gelukkig, soms met een engeltje op mijn schouder. Ik liep vorig jaar zomer in een gebiedje waar staat "blijf op de paden". Ik heb er nog nooit een pad ontdekt.
Er was net gemaaid, ik zocht naar een gentiaan, verstapte me eerst om niet over een ringslang te struikelen om daarna netaan kikkertjes te ontwijken, om op een centimeter of 2 naast een wespenvergadering te eindigen.

Nu doe ik al mijn stunts zelf, afgelopen voorjaar wandel ik met iemand in de Groene Jonker.
Ergens zie ik een olifanten paadje en ben dan nieuwsgierig, ik wil weten wat daar speciaal is.
Dan sta ik daar en zie een plantje, met dat ik probeer te bedenken welk moerassoort  dat is, en hardop zeg "hee een moeras..."  flots, schoenen vol water.

Kan ook gebeuren dat ik ergens wandel, een vreemd soort zwammetje zie, wil het op de foto, wurm me door het struikgewas om er halverwege achter te komen dat zowel jas, sjaal, en haar gevangen zijn door braamstruik.
Vervolgens een soort gestuntel uithalen, sjaal los, mouw vast, haar los, hand onder de krassen.
Met als enige toeschouwer een lokale fazant.

Mij op blote voeten in het duister loslaten lijkt me geen goed plan.
Ik woon in het laagveen, wij hebben geen zand en geen beekjes. Op blote voeten door een turfafgraving te lopen, nee.

Ik voorzie, zeker in het duister dat ik er uitkom met aan één voet een muskusrattenklem en aan de ander een bosje Amerikaanse rivierkreeftjes. Daarbij ben ik nog zo nachtblind als een geblinddoekte uil.

Overigens is er door het aantal scheermesschelpen  op het strand ook niet zo leuk meer blootsvoets te lopen.