Het is jullie vast allemaal wel eens overkomen, je komt elke week in een winkel, je herkent het personeel en groet ze.
Het is een plek waar je ze verwacht en veelal hebben ze een schort of een shirt met een logo aan.
Maar dan loop of fiets je ergens in de stad en iemand groet je of zwaait met een vriendelijk "Hallo!"
Ik zwaai en hallo wel terug maar zit me dan suf te piekeren van ja ik ken haar, maar waarvan?
En zo gaat het ook met paddenstoelen. Je bekijkt van te voren foto's, je bladert tig keer je paddenstoelengids door en dan in de hoop van "oh die herken ik wel."
Die dingen veranderen per dag en ook al zijn het niet direct de meest -op het oog -mobiele creaturen, ze verschijnen soms ineens ergens anders.
En je herkent ze niet meer.
Perfecte modellen zijn het wel. Je hoeft ze niet te besluipen, ze lopen toch niet weg.
Wel hebben ze de onhebbelijkheid om net daar te gaan staan waar je er soms lastig bij kunt.
Vanwege takken of bordjes met op de paden blijven.
Eigenlijk is paddenstoelen fotograferen best een blessure gevoelige sport. Ja, het is een sport!
Je kunt er een zere rug aan overhouden en sinds vandaag weet ik ook van spierpijn in je bovenbenen.
Dan zijn er nog de braamstruiken, de brandnetels of een chagrijnige bosmier die in de tegenaanval gaat.
Je moet er wat voor over hebben. En zeg nu zelf, wat is er nu fijner dan op 31 oktober in het zonnetje even op een bankje uit te rusten terwijl er een boom vol gevederd grut zit te kwebbelen, je een zwarte specht voorbij ziet vliegen en het gemiauw van de buizerds te horen?
Er zal misschien wel iets fijners zijn, maar dat had ik gisteren heus niet kunnen bedenken.
Een bos vol paddenstoelen, daar kan geen Efteling tegenop.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten