Die leek gisteren te zijn aangekomen. En onaangekondigd. Geen Nostradamus, geen nieuw millennium, geen vulkaanuitbarsting of een Trump.
Nee, Facebook, Instagram en Whatsapp lagen plat. Dus zo ook een groot deel van de mensheid.
Ook ik was even van, vervelend. Wilde net een informatieve lap tekst neerzetten en eens heel erg die zuchten over een wazig gebeuren.
Nou ja, dat eerste kon wel een dag wachten.
Ik zat ooit eens thuis, met drie dagen geen internet. Dan ben ik echt van slag. Oke, dan maar eens zoeken naar, oh nee, dat kon niet. Een programma terugkijken, oh nee kon ook niet. Foto's verwijderen, zelfs dat kon niet.
Het is eigenlijk zot, bijna de helft van mijn leven was er geen internet. Niemand had het en je miste het niet.
Maar nu kan ik niet meer zonder. Nou ja, wil ik niet meer zonder.
Het is een kort lijntje naar andere mensen. Mensen die ik zonder internet nooit was tegengekomen.
Nu is het even zoeken op internet en een wereld aan informatie is daar. Niet altijd zinnig, maar moet alles zinnig zijn?
Nee, en daarom hou ik ook van de socials. We leven tenslotte niet in de tijd van Jane Austin waar men dagen zat te borduren, te zingen, te hopen op invitaties voor een bal en zo de juiste man/vrouw zou leren kennen.
We kunnen nu shoppen naar wegwerpkleding, geen gedoe met jeukende pruiken en onmogelijke korsetten.
We zijn niet verplicht met "ons soort mensen" om te gaan.
Vreemdelingen uit het hele land kunnen uiteindelijk bekenden worden. En dat is vaak een feestje.
Een feestje van herkenning, een gedeelde passie, het delen van goede en slechte tijden.
Zelf ben ik een groot fan van de niet duistere kant van het internet. En van Facebook.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten