De winkeljeugd van tegenwoordig, en ik bedoel het personeel.
Vriendelijk, behulpzaam, niks mis mee. Tot je vraagt naar een huishoudelijk artikel.
Een vergeten huishoudelijk artikel? Blijkbaar. Het theezeefje.
Vroeger, toen we nog echte winters hadden, en onze oma's nog sokken breiden voor de zending, toen kende men het theezeefje al.
Meestal een laag stenen potje met een verzilverd plaatje erboven.
Dat zijn ook de afbeeldingen die ik vond op jacht naar een ouderwets theezeefje.
De tijd van de theepot, losse thee erin, en dan uitgieten zonder dat de thee gelijk ook een soort van pruimtabak onder in het kopje werd.
U weet het, de evolutie staat niet stil. Er volgde een nieuwe versie, een handvat met daaraan een metalen rondje. Goot beduidend makkelijker.
Sinds de opkomst van het theezakje lag dat semi-moderne zeefje weg te roesten in de keukenla.
De theebusjes deden al snel dienst als zegelspaarbussen want er kwamen theedozen.
Of men deed de theezakjes in één van de bussen van het bekende trio, koffie-thee-suiker.
Prima, tot er smaakjes kwamen. En al die smaakjes in één bus, geen aanrader. Na een maand lijkt het of je een kop Body Shop naar binnen giet.
Eigenlijk een schande, een schande hoe wij omgaan met een nobele drank als thee.
Het dieptepunt is eigenlijk het beeld waarin iemand een beker warm water uit de magnetron haalt en daar achteloos een theezakje in laat bungelen.
De volgende stap in de evolutie, het thee-ei of de theeknijper. De losse thee werd weer een trend.
Even dan, want er kwamen steeds nieuwe zakjes in de handel. Milieu onvriendelijk!
Ik ben heus geen verfijnde theedrinker. Al wil ik wel echte thee, niet van een kruid of met een vruchtenmix. Toch waardeer ik de flinterdunne porseleinen kopjes dan weer wel.
Wat heeft dit met een zeefje te maken? Of een wazige blik?
Vroeger hingen de zeefjes van de 2e generatie vaak in de supermarkt in het vak met Sorbo spullen.
Tot je er eentje nodig hebt.
Welks een vreugd toen ik in de online folder van Xenos zag dat die 2e generatie zeefjes deze week in de aanbieding zijn.
Door weer en wind, vooral de wind, richting centrum. Route bedacht, Xenos is niet echt direct om de hoek.
Xenos in, ik kijk rond, ah de thee afdeling. Thee, thee-ei, theeknijper.
Ik vraag een vriendelijke jonge dame waar ze de theezeefjes hebben verstopt.
Oh, die hangen bij de theeafdeling, heeft u daar gekeken? Zucht!
Ja, dat heb ik, daar hangen ze niet. Ik loop met u mee. Fijn.
Triomfantelijk pakt ze een thee-ei. Nee, dat zoek ik niet, ik zoek een zeefje. Maar dit is voor thee.
Dat begrijp ik, maar ik heb het niet nodig voor thee. Maar dat hebben we nooit. Oh, wel in de folder.
Dan volgt het advies het online te bestellen. Natuurlijk, ik ga een zeefje voor 1,80 online bestellen met 3x zoveel aan verzendkosten? Nadat ik er al 3,5 km voor heb gelopen?
Ik heb zo mijn principes.
Woensdag maar naar Blokker, misschien weten ze daar nog wel wat een theezeefje is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten