Bofkonten

Zo reis je dan af met een aantal Red Hatters richting Amstelveen.
Een workshop bij de familie Bofkont.
En bofkonten zijn het. Die boerderijdieren en wat wilder spul.

In Amstelveen heb je Het Beloofde Varkensland van Dafne Westerhof.
Misschien kennen jullie de naam uit diverse artikelen of van tv.
Zelf had ik geen idee wat nu eigenlijk te verwachten behalve "varkens masseren".

Oude broek aan, mezelf in een maat te kleine rubberlaarzen weten te persen en laat maar komen.
Het werd een meer dan aangename middag, rollen in het stro en dieren strelen en borstelen.
Dafne, die communicatief meer dan vaardig is kon prachtig vertellen hoe de dieren daar terecht zijn gekomen.
Trieste verhalen over een lab biggetje, over de gruwelijke achtergrond van fotokaarten met varkentjes er op,
over de enige overgebleven frisling (baby wild zwijn) omdat de jachthonden de rest aan stukken hadden gescheurd.
Een depressieve koe die was bevallen en haar kalf verdronk. Een jong stiertje dat de depressieve moeder als adoptiemoeder kreeg.
Klinkt niet zo gezellig,  maar nergens werd het echt tot tranen toe en bovenal nergens belerend.

Eigenlijk wil ik niet teveel verklappen, wel een ieder aanraden dat eens te ondergaan.
Wat? Tja, het uitbundige begroeten door Arie Bombarie de gans. Wel teruggroeten op de ganzenmanier, even voor hem buigen. Vond ik Arie charmant, al doende werd ik geheel ingepakt door 800 kilo stier,
Herman en zijn half dikbil maatje Zeus. En Mozarello, een beetje knuffelbuffel. 
Dan de zwijnen, dat het speelse intelligente dieren zijn wist ik al, maar het knuffelgehalte?

Als boerenkleindochter werd ik vaak gewaarschuwd voor varkens. Niet geheel onterecht want er zitten een paar tanden in die bekken! En met een boos varken is het kwaad kersen eten!
Bij de eerste kennismaking bleek dat een varken wat tevreden is na een paar kriebeltjes zich bijna op de zij stort. Van onderen!!!!
Een wandelingetje naar de varkens badkamer (lees: modderpoel) en de veestapel wandelde vrolijk mee.
Daar viel mijn oog op Juffrouw Loes, een wild zwijn. Een stuk vrolijker dan een aantal hangbuikzwijntjes.
Terug naar de stal voor nog een pauze.

Na de pauze tijd voor het grote moment, naar de massagesalon. Varkens zijn vrij sensitief dus het was een stiltegebeuren. Een tribune van strobalen en de medewerkers begonnen als eerst een paar varkens van de poten te strelen. Plof, plof en zodra ze lagen mochten we ook.  Ze houden wel in de gaten of het lukt want het ene varken wil dit, het andere dat.
Miss Universe, een vreemd Frans ras had gelijk een stoere man aan haar zij.
Na een minuut of 10 lag bijna iedereen bij een varken en heerste er een totaal aparte sfeer.
Je hoorde her en der een tevreden knor of een diepe zucht, soms had een zwijn geen zin en begon vast aan zijn/haar avond bedje van stro te werken.

Dat de varkens knorde, van genoegen, was heerlijk, als de mensen ook waren gaan knorren had ik niet gek opgekeken.
Ik begon met Juffrouw Loes en bedacht van "lig ik hier in het stro een wild zwijn te strelen". En wat is het heerlijk!
Later een ander varken, een grote roze zeug. Dan zo met je hoofd op dat dier gaan liggen. Ik had zo in slaap kunnen vallen!
Zwemmen met dolfijnen? Groepstherapie, laat maar! Met een broek vies van ietwat stront, het stro in je haar, het is zo ontspannend.
Daarna een vegetarische soep eten in de stal met dollende biggen om je heen, een haan,  her en der en katten rondom en weten dat er dan ook een oude mannetjes huis is met twee hangbuikmeneren die glucosamine van drogisterijketens krijgen, ja, het is super ontspannend.

Als afsluiting een documentje en werd er geproost met een bekertje varkenschampagne (1,1% appelcider).
Wat een ervaring. En, varkens stinken dus niet.