"De bakkertjes"

Het was maar goed dat ik afgelopen avond alleen voor de buis zat.
Een ander had verbaasd gekeken bij mijn kreet "Ah! De bakkertjes".

Soms kijk je tv en spat de nostalgie van het scherm af.  Ik ben eigenlijk wel benieuwd naar de kijkcijfers
van "Oh moeder, ik wil bij de revue".
Een nieuwe serie van omroep MAX.  Nostalgie uit de jaren 50, mij heb je met zo'n serie.

Zelf ben ik een kind van de jaren 60, maar als ik nostalgie van de jaren 50 zie valt het me op dat de vaart der volkeren toen helemaal niet zo snel ging.
De serie speelt zich af halverwege de jaren 50. Het decor heeft hier en daar een hoog "Het Dorp"van Sonneveld gehalte.
Maar ik zag ook moderne huishoudelijke apparaten.

Wat mij vooral opviel, hoe een dame van standing een radio met platenspeler wilde kopen.
Geschikt voor 78, 33 en 45 toeren. Best modern toen. De prijs, 1347 guldens. Kassa!
De familie met die winkel zie je aan tafel, moeder steekt wat boterhammen in de broodrooster
en ik schoot bijna overeind. De bakkertjes!

Toen ik een jaar of 6 was hadden mijn ouders ook zo'n geval.  Twee boterhammen er in, schuif naar beneden en na een tijdje begon het snel te tikken. Mijn vader zei dan steevast "hoor je de bakkertjes?"
Jaren niet aan gedacht.

Vroeger hadden de welgestelde mensen eerder dat soort spullen.
Ik weet nog van de bakelieten telefoon met draaischijf. De eerste keer dat ik een cassetterecorder zag.
Mijn oma kon mooi vertellen over wat ze allemaal zag veranderen. Nu kwam die uit 1888.
Maar haar nostalgie was ook niet steeds over de goeie ouwe tijd.

Ik weet nog, de eerste telefoon met druktoetsen, toen de draadloze, vervolgens de mobiele telefoon die een slimmer neefje kreeg.  Oma had het niet bij kunnen houden. Of misschien, niet bij willen houden.
Was men vroeger al een luxe mens met een Kodak boxje, nu loopt menigeen met toeters van lenzen.

In de serie ook een verwijzing naar de minder goeie kanten van de ouwe tijd. De sappelende kolenboer, men ging over op olie.
De kolenkit en asla heb ik genoeg gezien, wij gingen toen over op gas.
Er zijn dan geen sappelende kolenboeren meer, na de gouden bergen sappelen nu andere mensen.

Het is crisis, maar veel staan nog in de rij voor de nieuwste iPhone.
Het is crisis, ik zie iemand op tv die 14 keer de Floriade bezocht.
Het is crisis, 75% van de bevolking loopt op straat alleen maar te texten.

Wat ik crisis vind, tja bezuinigen op heel veel leuke dingen.
Toch komen daar soms ook leuke dingen voor terug. Er zijn mensen met gezamenlijke moestuinen, mensen die hun eigen energie bedrijfje oprichten, een groep zzp-ers die een een fonds hebben.
Ik weet van iemand die ziek is maar thuis wil blijven wonen, dat een groep buren dat onderling regelen.
Iemand van de thuiszorg om hem te wassen en zo, maar buren hebben een schema gemaakt.
Voor bezoekjes, of meegaan naar het ziekenhuis.

Een crisis kan ons sterker maken, socialer maken.  En als we eens stilstaan wat veel van ons hebben, ook eens wat deemoedig.
Mooie kaarten en een presentje, ach af en toe eens een zomaar kaartje kan veel meer betekenen.
Het zegt me dat iemand aan je denkt op dat moment, en niet verplicht een lijstje afwerkt.


Maar ja,  kerstkaarten zijn ook nostalgie. Net als de bakkertjes.