Rood

Het afgelopen weekend heel veel rood gezien! 
Het streekarchief, de bieb en een kunstenaars firma organiseren momenteel het Project Rood.

Het begon ooit onschuldig als een kleine huiskamer expositie bij een kunstenares.
Rode objecten, rode pigmenten, en het liep uit op grotere exposities.

Als lid van een lokale Red Hat Society kom je zo nog eens ergens. Wij kregen een uitnodiging.
Opzet was om bij de opening aanwezig te zijn, maar wellicht willen we ook af en toe gastvrouw zijn?
Ach wel ja.

Er verscheen een schema met activiteiten, maar het zei me eigenlijk niets.
Wevers, wolververs, schilderconcerten, maar niks mis met eens iets nieuws ondervinden.
En zo kwam ik voor het eerst van mijn leven in een eeuwen oude kapel die ik niet eerder van binnen had gezien.

Die eerste keer was het nog, zou bijna zeggen, woest en ledig.

Afgelopen vrijdag was de opening van het Project. Een toespraakje of wat, er werd een tango gedanst, een stukje voorgelezen en er was kunst te zien. Ik wist het al, ik ben een kunstbarbaar.
Een zuil met daarop een gedrapeerd doek en bovenop een rode integraalhelm. Ik zie er geen kunst in.

Na de praatjes en het dansje in optocht achter een trompetist aan. Die moest buiten zachtjes beginnen daar er in de kerk aan de overzijde de Mattheus bezig was.
Hoewel, ook die blijken een rookpauze in te lassen, zeker bang dat de lijdensweg te lang zou zijn?

Bij de kleine kapel werden we opgewacht door een goochelaar, paar trucjes, naar binnen, weer een praatje
een onthulling, applaus,terug naar het andere pand voor een rood wijntje uit een rood bekertje.

Vanmiddag dan de eerste van twee rondes gastvrouw zijn. Bij daglicht zie je pas al dat rood.
Een rek met rode kleding en schoenen, gedichten van kinderen, buiten bij het plantsoen wildbreisels van de senioren. Zelfs Erasmus had een rood sjaaltje om.

Binnen dan behalve de kleding een rood kabinetje met wat boeken over pigmenten, de zaterdag gemaakte foto's van roodharigen, kleine rode spulletjes als minimeubeltjes, een slaatjes lepeltje, een zeephoudertje...als het maar rood is.

Wie gaat daar nu kijken? Op zondag kan je in de stad een kanon afschieten. De eerste kijkers waren de ouders en kinderen die op de foto staan. Maar dat duurde even voor ze kwamen.
Na een klein uurtje was ik totaal verkleumd. Er schijnt vloerverwarming in de kapel te zitten,  maar die deed het niet. Twee kleine straalkacheltjes was alles. En de deur moest op een kier blijven.

Dan krijg je op den duur toch even iets van kom op lui!
Buiten gaan staan, zeker met een nep koningsmantel om lokte meer mensen. Je moet wat.
Op den duur werd het nog bijna druk, en dat is leuk.

Alleen kan het gebeuren dat je na een paar keer hetzelfde praatje houden je gaat verhaspelen.
Natuurlijk op de ongelukkigste momenten. Ik maakte van het werkwoord knutselen ineens knuffelen.
Oepsie, gewoon doorpraten, wie weet hoorde hij het niet?
Natuurlijk hoorde hij het wel, een verlekkerde blik van "oh, u wil knuffelen?"
Mijn "als je het maar laat" blik was duidelijk. Brrrr.

Al met al zijn de afgelopen dagen verre van saai geweest. Donderdag nog een middag, maar dan gaat de camera mee. Eens zien of bezoekers dan ook nog rode spullen hebben ingeleverd.