Woonwinkeltje

Zoals ik al schreef, op mijn computerloze dag eens argeloos het woonwinkeltje tegenover mijn flat bezocht.
De vriendelijke winkelmevrouw vroeg of ze me kon helpen of  kom ik eens rondkijken.

Ik vertelde haar dat ik vanaf mijn balkon al jaren naar het pand kijk maar nog niet eerder binnen was geweest en nu was ik toch inmiddels wel nieuwsgierig geworden.
Zij had denk toen wel door dat ik geen kopende klant zou zijn. Of ik dan vanaf mijn balkon de winkel zag?
Ik gebaarde naar waar ik woon en ineens verdween de glimlach.
"Bent u dat met die parkiet?"

Wat ik ook verwachtte, niet die kaakverzakkende vraag. Hoe kan zij nou weten dat ik een parkiet had?
Ik vroeg haar nog "hoezo met die parkiet?" De blik in haar ogen werd bijna strijdvaardig.
"Ja die grasparkiet die hele dagen op het balkon zat te schreeuwen!"
Oh... nee dat is de bovenbuur en dat was een agapornis.
Haar blik werd weer wat vriendelijker. Ze vond het schandalig dat die vogel met alle weertypen buiten moest staan.

Ik begon wat rond te lopen, maar zij was geenszins van plan  het gesprek te staken.
"Ik hou van vogels".

Heb je net diverse drama's rond vogelnesten achter de rug, loop je argeloos een winkel binnen en gaat iemand daar in detail vertellen wat er gebeurde met merelnesten in haar tuin.
Ik had geen idee wat voor ellende het is als een kat....  Eigenlijk wel.
En het duurde voor er een volgende klant kwam.