Vanavond zag ik een stukje Boer zoekt Vrouw. Hoe het met een aantal van hen gaat.
Soms valt het mee, soms valt het tegen.
Het meest leuke stukje vond ik dus Mem. De moeder van boer Jan.
Er kwam een vrouw in huis, wat doen we met moeder?
Stuk aan het huis aanbouwen, oude boeren gewoonte.
Yvonne en de cameraploeg liepen haar nieuwe paleisje binnen en flits,
ik viel terug in mijn jeugd.
Daar staan de typische senioren fauteuils, geborduurde kussens op de stoelen, een oudere dame met knotje, in haar hand een breiwerk met 4 pennen.
Alsof ik mijn eigen oma zag zitten.
Die bewuste oma is in 1980 overleden dus dat is best lang geleden.
Toch denk ik nog vrijwel dagelijks aan haar.
Zie ik een plaatje van een boerenzwaluw, ik denk aan oma.
Zie ik een afbeelding van een koffiemolen, ik denk aan oma.
Onlangs was er een aflevering van Andere Tijden, het leven in een dorp in de jaren 50-60.
Veel van de oudere dames op de filmbeelden deden me aan oma denken.
Zij was 73 toen ik werd geboren. Dat was in die tijd behoorlijk bejaard.
Terwijl ik dit schrijf heb ik het gevoel dat ze over mijn schouder meekijkt.
Dat heb ik wel vaker. En ze was me er eentje zeg!
Zondags, vaste prik, naar oma. In mijn jongste jaren stond ze dan in het voorhuis koffie te malen.
In een donkere jurk en natuurlijk met een mouwschort.
Een trotse boerenvrouw die in geen enkele streekroman zou mogen ontbreken.
Trots, sterk, en voor de duvel niet bang.
Hoewel ik altijd tegen de limonade momenten opzag, veel te dun en frambozensmaak, hoe ik ook gruwde van de momenten dat de kamerkast openging waar een eeuwige zoete smaak hing, ik was dol op mijn Grootje.
Maar niet iedereen was dol op haar. Nieuwe partners van kleinkinderen moeten het soms gevoeld hebben als de inquisitie. Van wie ben je er één en had je goeie cijfers op school?
Soms kwam ze tot de slotsom dat je best meeviel, voor een katholiek of een stadsnufje.
Wee de kleinkinderen die kwamen klussen. Een likje verf in de keuken, oh nee!
Dat werd minstens een dag corvee. Als je dan toch bezig was…
Kwam je niet vaak genoeg langs? Dan liet ze dat weinig subtiel weten.
Ik ben wat sniklachend de kamer uit gegaan.
Met weemoed denk ik vaak terug aan de weinige momentjes dat we samen oude foto’s keken.
Of samen even over het erf scharrelden. Als twee kijvende hennen.
Ouwetje, ik mis je nog steeds!
Soms valt het mee, soms valt het tegen.
Het meest leuke stukje vond ik dus Mem. De moeder van boer Jan.
Er kwam een vrouw in huis, wat doen we met moeder?
Stuk aan het huis aanbouwen, oude boeren gewoonte.
Yvonne en de cameraploeg liepen haar nieuwe paleisje binnen en flits,
ik viel terug in mijn jeugd.
Daar staan de typische senioren fauteuils, geborduurde kussens op de stoelen, een oudere dame met knotje, in haar hand een breiwerk met 4 pennen.
Alsof ik mijn eigen oma zag zitten.
Die bewuste oma is in 1980 overleden dus dat is best lang geleden.
Toch denk ik nog vrijwel dagelijks aan haar.
Zie ik een plaatje van een boerenzwaluw, ik denk aan oma.
Zie ik een afbeelding van een koffiemolen, ik denk aan oma.
Onlangs was er een aflevering van Andere Tijden, het leven in een dorp in de jaren 50-60.
Veel van de oudere dames op de filmbeelden deden me aan oma denken.
Zij was 73 toen ik werd geboren. Dat was in die tijd behoorlijk bejaard.
Terwijl ik dit schrijf heb ik het gevoel dat ze over mijn schouder meekijkt.
Dat heb ik wel vaker. En ze was me er eentje zeg!
Zondags, vaste prik, naar oma. In mijn jongste jaren stond ze dan in het voorhuis koffie te malen.
In een donkere jurk en natuurlijk met een mouwschort.
Een trotse boerenvrouw die in geen enkele streekroman zou mogen ontbreken.
Trots, sterk, en voor de duvel niet bang.
Hoewel ik altijd tegen de limonade momenten opzag, veel te dun en frambozensmaak, hoe ik ook gruwde van de momenten dat de kamerkast openging waar een eeuwige zoete smaak hing, ik was dol op mijn Grootje.
Maar niet iedereen was dol op haar. Nieuwe partners van kleinkinderen moeten het soms gevoeld hebben als de inquisitie. Van wie ben je er één en had je goeie cijfers op school?
Soms kwam ze tot de slotsom dat je best meeviel, voor een katholiek of een stadsnufje.
Wee de kleinkinderen die kwamen klussen. Een likje verf in de keuken, oh nee!
Dat werd minstens een dag corvee. Als je dan toch bezig was…
Kwam je niet vaak genoeg langs? Dan liet ze dat weinig subtiel weten.
Ik ben wat sniklachend de kamer uit gegaan.
Met weemoed denk ik vaak terug aan de weinige momentjes dat we samen oude foto’s keken.
Of samen even over het erf scharrelden. Als twee kijvende hennen.
Ouwetje, ik mis je nog steeds!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten