Smile!

Vroeg of laat komt alles weer in de mode.
Ik heb het niet over kleding,  want er is mode in alles.
In kamerplanten, in recepten, in decoratie, eigenlijk in vrijwel alles.
Toch had ik het van één ding niet zo snel gedacht,  Smileys.
Ik kende ze al voor het computertijdperk.  Je had ze toen al als stickers, op rolletjes plakband of je tekende ze zelf.
Dat laatste hebben mensen heel vroeger ook al eens bedacht.
Gisteren keek ik naar ‘O Hanlon’s helden, een programma over een reisschrijver van enkele decennia geleden.
In deze aflevering was ie op zoek naar een verborgen stad die nooit is gevonden.
Een El Dorado in het Amazonewoud. Hij praat met mensen en maakt zo kennis met een archeologe
die toch restanten van een oude beschaving had gevonden.

Hoe oud, dat blijft nog ongewis maar aan de donkere aarde onder het sediment te zien was het een beschaving die landbouw kende. Uit een tijd voor Columbus zijn eerste tocht richting Amerika maakte.
Zij toonde potscherven en nam hem mee naar de rivier waar ze wees naar een rotsblok met daarop tekeningen.
Ik schoot spontaan in de lach, Precolumbiaanse smileys.

Ik kan er niets aan doen maar de gelijkenis kon me gewoon niet ontgaan.