Gelukkig heeft de EO weer een lollig thema gevonden en uitgesproken kandidaten die dan meedoen aan het programma Arm in Nederland? Eigen schuld!
Ik zit er met gekrulde tenen naar te kijken en ben dan net zo uitgesproken.
Niet zozeer wat armoede is, maar het opgeheven vingertje.
Gisteren zag ik een gezin die in werkelijk een krot wonen. Ik begrijp niet dat het kan gezien de wetgeving voor huurwoningen. En zo is het gewoon geen wonder dat de mensen mee verkrotten.
Wat ik dan ook niet begrijp, waarom kan een man van 55 die niet is afgekeurd geen sollicitatieplicht meer hebben? Ja, hij zou wel kunnen werken (zijn eigen woorden) maar zou toch in een conflict raken als ie een baas heeft. Hij heeft zijn leven nu al anders ingedeeld.
Nog een ander, hij kreeg te lang WW, heeft het niet op tijd afgemeld, ja ik kreeg geld waar ik geen recht op had. Dan grijp je toch in? Zeker voor het is opgelopen tot 30.000 euro. En als je weet dat je er geen recht op heb moet je het niet uitgeven. En zeker niet laten versloffen. Zo zonde.
Een van de kandidaten die eerst vond dat je alles moet aanpakken slaat als een blad om, ze moet papier prikken, ja maar dat is een participatiebaantje en dat doet ze niet.
Degene die vindt dat je het altijd kan redden krijgt rare trekjes. Tijdens het papier prikken gaat ie oliebollen bedelen. Tevens jat ie stroom uit het schuurtje van een ander.
Als hem dan bij een gastgezin wordt gevraagd, wat hij zou kiezen, of eerlijk centen verdienen met het typen van erotische teksten of gaan stelen. Hij zou het geen van beiden doen. Oh, stroom stelen is geen stelen?
Het zou voor heel veel mensen die dreigen af te zinken prettig zijn als ze makkelijker de stap naar de hulpverlening kunnen maken.
Het excuus van één van de mannen van ja, maar ik heb geen geld om een boekhouder in te huren is nonsens, als je een erg laag inkomen hebt helpt de belastingdienst je gratis.
Ik zit niet in de armoede, maar weet drommels goed hoeveel voetangels en klemmen er zijn.
Als je dat niet weet en je praat er met niemand over wordt het almaar ernstiger.
Maar denk vooral nooit "zal mij niet overkomen."Je gunt het niemand.
Nee, je gunt het niemand. En je hoopt dat het jezelf nooit overkomt, maar dat je - als het je onverhoopt toch gebeurt - verstandig genoeg bent om de tering zoveel mogelijk naar de nering te zetten en, al dan niet met professionele hulp, aan oplossingen te werken. Maar aan de andere kant begrijp ik het mechanisme wel dat mensen daarvan weerhoudt: het lijkt (aanvankelijk) zóveel aantrekkelijker om als een struisvogel hardnekkig je eigen problemen niet te zien...
BeantwoordenVerwijderen