Klerewereld

Wat ik toch wel een beetje held in het mediageweld vind is Teun van de Keuken.
Samen met Ronald Duong maakt hij al langere tijd kritische televisie.

Teun kennen misschien een aantal mensen nog van Tony Chocolonely?
Dat ging over de misstanden in de cacao fabricage. Slavernij, mishandeling en al dat soort ellende.

Ik hou wel van mensen die misstanden aantonen al wordt het leven zo wel een tikkeltje ingewikkelder.

Na de ramp van Rana Plaza, zo'n grote kledingfabriek in Bangladesh waar 1000 doden en 2000 gewonden het resultaat bleek werden we even met de neus op de feiten gedrukt. Zou je denken.

Er kwam een Bangladesh akkoord, kleding merken konden dit ondertekenen zo dat de kleding industrie zich in feite een aflaat kocht.
Wij tekenen dat we alleen zaken doen met fabrieken die voldoen aan bepaalde eisen.

Een wassen neus. Men huurt een agent in die zaken doet met een lokale agent, die dan weer zaken doet met een fabriek, maar alles moet voor vrijwel niets dus geven zij die opdracht weer door aan een fabriek die geen regels kent.

Niets nieuws hoor, dit zou al jaren bekend moeten zijn.
Wat is er ingewikkeld aan? Nou, dat je eigenlijk niets meer kan kopen zonder je af te vragen waar het is gemaakt. En tegen welke prijs.

Als ik H&M binnenloop en een hemdje van 5 euro zie hangen kan ik al bedenken van goedkope arbeid.
Maar kan ik dat bij de honderden euro's kostende jeans van Diesel het ook bedenken?

Het maken van die jeans, inclusief label kost ergens tussen de 10 en 12 dollar.
Dus een goedkoop frummeltje of een merkgeval, het komt uit dezelfde fabriek.

We willen veel en vaak, en het mag vooral niks kosten. De klant wil dat.
Bij een stalletje kunnen ze er ook nog een extra labeltje voor kopen, Fair Trade, een flubbertje materiaal van een paar centimeter wat geen enkele betekenis heeft.

En dat vraag ik me steeds vaker af, al die keurmerken en labels.
Men naait de boel, in dit geval letterlijk en figuurlijk.
En weet dan maar wat echt is en wat niet echt is!

Volgende aflevering gaat over de katoenindustrie . Ik zit nu al te griezelen.
Ik draag vrijwel alleen katoen. Ik ben allergisch voor wol en schiet in de vlekken bij linnen.
En dan de labels duurzaam. Ik geloof er niet meer zo in.
Toch moet een mens af en toe kleding kopen.

Ze mogen van mij een shirt wat nu 8 euro kost best 10 euro laten kosten als het ten goede komt aan de arbeiders. Aan merken doe ik niet.
Maar uitbuiting is van alle tijden en alle landen.  Wat sommig winkelpersoneel moet slikken van de baas?

Het enige wat we daar wel aan kunnen doen is zelf vriendelijk zijn tegen het personeel.
Als ze je helpen met iets extra's "bedankt" zeggen. De mensen achter de kassa groeten als je je spullen op de band zet en ze een fijne avond of prettige dagen toewensen.
Kijk ze eens aan met een glimlach. Kost niks extra.

En al die mensen vinden dat die Meneer van Dalen terug moet komen in de Appie reclame?
Gun die man de ruimte om eens wat anders te doen. Laat het gezicht van AH het personeel zijn.
En vraag je bij Aldi eens af hoe zij voor hun personeel zijn.

Soms is maatschappij kritische tv bijzonder leerzaam.