Zomers in Zeeland

Vroeger kwam ik geregeld in één van onze overzeese gebiedsdelen.
Dat klinkt als een verre reis, maar dat viel best mee.
Het was tenslotte geen reis naar de Antillen of Suriname, nee, naar minder exotisch Zeeuws Vlaanderen.

Maar joh toch, dat is toch geen overzee gebiedsdeel?
Eigenlijk wel. Om er over land te komen moest je via België, maar de kortere route was vanuit Brabant
rechtsaf en dan Walcheren op.

Voor de komst van de tunnel moest je vanaf Walcheren kiezen uit twee veerdiensten.
Wij namen dan die van Vlissingen naar Breskens omdat we daar moesten zijn.
En als kind vond ik het altijd geweldig daar heen te gaan. Het liefste met koffiestop bij het Grevelingenmeer en over die mooie Zeelandbrug.
Al dat water!
Maar soms gingen we via Roosendaal met  koffie stop bij de Wouwse Plantage.
Ik begreep die naam nooit, maar plantage klonk me al exotisch in de oren.

Dan met de auto de pont op, via trap naar boven, door schuifdeuren en dan kon je binnen zitten.
Ik vond buiten altijd veel spannender. Je hoorde dan de toeter voor het afvaren, je zag de oever kleiner worden en het schuim van het water.
Voor mij was de reis al een feest.

Het logeren bij een tante was ook altijd een feest. Zij was getrouwd met een rasechte Zeeuw, eentje die elke dag wel even bij de boot (pont) ging kijken.
Een hardwerkende man, meubelmaker van beroep, op zondag in krijtstreep als ouderling naar de kerk.
Dol op vrouw en zijn 5 dochters en de katten.
En familie, altijd welkom.

In alle jaren dat ik hen kende zat hij met eten steevast aan het hoofd van de tafel, op een dekenkist.
Brood at ie niet van een bord maar van de broodplank. En veelal in zijn hemd.

Breskens was niet groot, in mijn kinderjaren stonden er veel bunkers. Als je ergens heen ging, kwam je overal bunkers tegen. Meer de binnenlanden in, lange smalle wegen over dijken met aan twee kanten bomen.
Ik weet nog de enige benzinepomp, de bakker, een winkel met nautische artikelen een erg leuke winkel met een Lego logo buiten aan de gevel.

Het huis, klein ,maar zo knus ook. En achteraf gezien met 7 mensen al vol, laat staan nog eens 4 erbij.
Soms met de nichten, allemaal ouder dan ik ben naar het strandje bij de vuurtoren.
Ik speelde vaak met een overbuurmeisje, maar grappig, als we er kwamen wist het halve dorp al dat de familie uit Holland kwam.

Breskens, ik heb er goeie herinneringen aan. Dat huis, ik zou er dolgraag in zo eentje wonen.
Zelfs al noemde men dat toen al eenvoudig.

Mijn laatste bezoek aan Breskens was de begrafenis van mijn tante. Breskens had ineens veel terrassen, het oude kerkje was er niet meer. Meer hotels, boetiekjes. Bijna een mondaine badplaats aan het worden.
De tunnel is er gekomen, Zeeuws Vlaanderen is bijna niet overzees meer.
Maar toch steeds nog een tikkeltje exotisch, ze staan tenslotte al jaren op de emigratiebeurs.


De grondlegster voor de zomers in Zeeland is de vrouw rechts. En die paling in galgenbadpak, tja, dat was mijn pa.